Hoe rood de twijfelkont het zwijgen oplegt

Het is maandagochtend, net voorbij half negen als ik mijn eerste ronde start in de sportschool. De plek waar ik toch drie keer in de week verschijn, met de bedoeling om wat meer in shape te komen. Een voornemen gestart in februari nadat mijn spiegelbeeld antwoord gaf op de vraag die ik mij in stilte  stelde.

Nu start ik mijn week hier, in de sportschool waar het concept van de Milon Cirkel de basis vormt. Acht toestellen twee keer uitvoeren, en klaar is mijn sportronde. Maar amper toestel één voorbij of de vraag volgt: ‘hoe gaat het?’ Hoe het gaat met sporten of hoe gaat het met mij? Zo herhaalt zich de vraag in mijn hoofd. Het zou zo maar kunnen dat de antwoorden totaal verschillen van elkaar, dus antwoord ik met “jaja, mmm.” Gewoon een antwoord dat er naar mijn idee prima tussenin kan liggen.

Alles?
Ik zie hem achter zijn computer vandaan komen, als bij toestel drie de reden van zijn vraag nog duidelijker wordt. Hij heeft inmiddels vast helder gekregen, zo hoor ik mezelf bijna hardop denken, dat ik al weken geen enkel toestel in kracht of zwaarte heb opgehoogd. Wanneer hij mij weer tegemoet loopt zegt hij met een brede grijns op zijn gezicht: “ik heb alles verhoogd.” Mijn reactie kan hij vast en zeker van mijn gezicht aflezen: Alles? Alles is wel heel veel.

Vandaag is het rood
Om mijn zure glimlach te verzachten, aangezien hij weet dat kleur voor mij een fijne taal is om mee te communiceren, zegt hij: “Maar Miranda, vandaag is het rood.” Hij slaat de spijker precies op zijn kop. In al die weken hier in de sportschool is er geen rood voor mij te bekennen. Ik twijfel iedere keer en elke ronde of ophoging wel een goede optie is, omdat mijn lijf simpel gezegd in een overgangsfase zit. Mijn lijf kan in de ochtend, en zeker tijdens mijn sportuurtje, hevig protesteren als het door een slechte nachtrust weer stroef, stijf en stram voelt. Dus is rood is niet aan mij besteed, omdat:

• ik twijfel, waardoor ik in mijn denken schiet
• en daardoor de voorkeur geef aan uitstellen
• waardoor ik zeker geen stappen vooruit wil boeken, lekker laten is vele malen handiger

Ik deal er maar mee
Dus de aankondiging van rood, zo ongevraagd, ik deal er maar mee. En daarmee is het maar goed dat ik van origine niet in de categorie ‘rode dame’ val, omdat zij:

• zich namelijk niet zo makkelijk de wet laat voorschrijven
• zeker niet als een ander voor haar bepaalt, en dat zal ze je laten weten ook
• zelf actie zetten en invloed uitoefenen, dat is wat ze wil

Hoe sta jij met rood?
Herken je die twijfelkont in jezelf? Dat je je verschuilt, het denken de overhand krijgt, hierdoor je afwachtende houding activeert en je niet tot actie komt. Dan is rood waarschijnlijk niet jouw favoriete kleur, klopt dat? Zelfs als daar een ‘ja op volgt dan vind je het misschien interessant om het psychologische proces van deze kleur te leren ontdekken en wat dit jou verteld in de vraagstukken die momenteel knellen in je leven. Nieuwsgierig? Laten we contacten.