Die ene zin van mijn vader

Met een stevige tred lopen we dwars door het dorp, mijn vader en ik. Ik bedenk me nu dat ik mijn vader, die in de rolstoel zit, niet veel keus heb gelaten over de route van die dag. Allicht een zaterdagmiddag ergens in de zomer van 1986. Mijn vader – die al vanaf maart dat jaar niet meer thuis verblijft vanwege een hersenbloeding – mag nu in de weekenden thuis zijn. Zijn harde werken in de revalidatiekliniek wordt hiermee beloond. Dus dwars door het dorp, daar loopt mijn ideale route.

Het staat op mijn netvlies gebrand
Trots en blij loop ik dan ook, met mijn vader in de rolstoel, door het dorp. Ook al wilde hij liever niet zo gezien worden; ik denk dat hij zich schaamde. Alsof het op mijn netvlies staat gebrand lopen we ter hoogte van mijn oude basisschool terwijl een goede bekende ons tegemoet fietst. Hij weet zich wellicht geen houding te geven, oogt het alsof hij ons voorbij fietst, terwijl ik mijn vader (in zijn herstelde spraak) hoor zeggen: “kijk de kleintjes maar over het hoofd.” Op dat moment heb ik geen idee welke impact die ene zin op mij heeft. Maar het tekent die dag toen ik goed en wel 14 jaar oud was. 

Wat maakt dat je doet wat je doet?
Jaren later, het zal begin 2023 zijn geweest wordt mij de vraag gesteld: ‘wat maakt dat je doet wat je doet, wat drijft jou?’ ‘Geen idee’ lijkt het makkelijkste antwoord, maar tegelijk plopt vanuit mijn onderbewustzijn de bovenstaande situatie op waarbij die ene zin – kijk die kleintjes maar over het hoofd  – mijn onbewuste mantra is geworden. Het is mijn drive om het verschil te maken, dat diegene die niet gezien wordt, of zichzelf niet (meer) kan zien, weer te laten shinen omdat jij er toe doet. Zodat je jezelf weer zichtbaar op de kaart durft te zetten om vandaaruit verder te gaan. 

De weg naar dieper voelen
Onlangs sprak ik één van mijn studiemaatjes voor de opleiding tot Levensbord® facilitator. Het Levensbord® is een serious game waarin je op een speelse manier je talenten weer gaat ontdekken. En zo spraken we over onze talenten die ons niet vreemd lijken, die al langer met ons meelopen, maar die we als vanzelfsprekend ervaren. Zo vanzelfsprekend dat we ze zelfs niet meer bijzonder vinden. Naar aanleiding daarvan gaven we elkaar de opdracht om dat ene talent eens te visualiseren. Want wie taal beeldend maakt, geeft het brein extra voedingsstof om uiteindelijk bij je dieper voelen en je intuïtie uit te komen.

Feilloos de pijnpunten aanstippen
Zo ontstond als vanzelf dit beeld, dat het verschil maken symboliseert. Waarin kleur geven aan het verleden van essentieel belang is om meer lucht te ervaren in je leven. Of zoals een klant uit één van de trajecten van het Levensbord® haarfijn weet samen te vatten: “Na een aantal keer had ik de drive weer te pakken en wist wat ik moest gaan doen, welke stappen voor mij belangrijk zijn. Alleen de tool had mij niet verder geholpen. Het is de combinatie met het stellen van soms pittige vragen, maar ook het gebruik van kleuren door Miranda die de energie weer in een positieve flow zette. Miranda weet feilloos de pijnpunten aan te stippen.”

Mijn basis
Een situatie van lang geleden is mijn drijfveer, onbewust al jaren lang. Het vormt mijn basis waarvoor ik werk en mijn liefde voor het vak uitoefen. Het heeft jaren geduurd voordat ik doorhad dat hier mijn oorsprong ligt.

Antwoorden op belangrijke levensvraagstukken
Ben jij jezelf een beetje kwijt, weet je geen richting te vinden omdat je de antwoorden niet hebt op belangrijke levensvraagstukken? Laat mij dan met je meekijken om te ontdekken waar het verschil mag ontstaan, zodat je van daaruit koers kunt varen en richting weet.