Weggaan is geen optie meer

Mijn dienst begint om 7.30 uur. Het is een één op één dienst met Marcel, een jongen in de 20. Hij heeft in korte tijd al op diverse woonplekken gewoond vanwege zijn onvoorspelbare gedrag. Sinds een tijdje woont hij op onze groep en is er gelukkig de luxe dat hij individuele begeleiding krijgt.

Wanneer ik naar zijn slaapkamer loop, weet ik dat er een aantal opties is:
– Hij is wakker: geen probleem
– Hij slaapt nog: 1-0 achter
– Hij heeft er vannacht niet aan gedacht om het toilet te bezoeken: dan is je achterstand nog groter

Flashback
De pieper aan mijn broek signaleert dat ik zijn olijfgroene slaapkamerdeur open. ik stap zijn veel te kleine kamer – met amper een kast, bureau en bed – binnen. De deur stopt terwijl de wastafel hem tot stilstand brengt. In één seconde signaleer ik de stand: 10-0 achter.

In mijn hoofd een flashback. De beelden van die eerste keer doemen weer op. Voordat ik er erg in had, hadden zijn handen zich verstrengeld in mijn haar. Ik kon nog net de knop van het alarm indrukken alvorens hij mij klem zette. Zijn handen gebonden in mijn haar. Het zojuist geslagen alarm zorgde voor een invasie aan collega’s. Op zijn bed ontworstelde één collega beetje bij beetje mijn haar uit zijn handen, terwijl twee andere collega’s zijn gespannen lijf in bedwang hielden. Mijn haren waren inmiddels bevrijd toen ik mijn collega hoorde zeggen dat ik de slaapkamer kon verlaten. Het onrustige lijf, de boosheid en het schreeuwen liet ik achter toen ik de kamer uitliep.

Aan de grond genageld
In de dagen die volgden observeerde Marcel me nauwkeurig. De individuele begeleidingsmomenten waren aanleiding voor hem om te blijven herhalen dat ik niet was gebleven. Nu, in deze flashback hoor ik hem bijna letterlijk weer zeggen : “Jij bent niet gebleven hè!?” Zonder dat hij het zei, voelde ik zijn afkeuring, zijn afwijzing… weer zo’n begeleider die het niet lukt!

Terug naar de kamer met de olijfgroene deur. De urinelucht komt me tegemoet als mijn hoofd de stand doorgeeft: 10-0 achter. Ik voel mijn hartslag toenemen, omdat ik me realiseer dat ik deze achterstand niet recht kan breien. Nu ik zie dat de ramen gesloten zijn vanwege het koude weer buiten, ervaar ik de urinelucht nog sterker. Voordat ik me goed en wel bedenk wat te doen, ontwaakt Marcel uit zijn diepe slaap. De structuur die ik hem volgens plan biedt, landt niet. In een split second ontaardt zijn boosheid. Als aan de grond genageld zie ik zijn vuistslag recht op me afkomen. Net op het moment dat ik mijn pieper in werking zet voor het alarm.

Weggaan is geen optie
Mijn flashback van zo even registreert in tegenwoordige tijd, dat weggaan geen optie is. Immers houd ik vast aan mijn voornemen: de volgende keer niet weglopen! Nee, niet nog een keer die afkeuring. Vast besloten blijf ik staan, terwijl het bloed uit mijn neus stroomt. Daadkracht en besluitvorming houden me op de plek waar ik even daarvoor zijn slaapkamer ben binnen gekomen. Mijn verwilderde haren, mijn gezwollen neus, het bloed dat ik proef, niets heeft mijn standpunt doen wijzigen. Ik blijf staan. Blijf trouw aan mijn besluit.

Belangrijkste les
En voor altijd werd de wedstrijd stilgelegd, van afkeuren en niet goed genoeg zijn. Het vertrouwen was geboren omdat ik deed wat ik de vorige keer had nagelaten. Vanaf dat moment konden we samen door één deur. En was mijn wijste les geleerd: vertrouwen geven, uitzenden en nabijheid bieden zijn de belangrijkste lessen voor een bodem van groei in de ondersteuningsbehoefte van de ander.

Kennismaking met rood
Nu ik terugdenk aan Marcel, inmiddels zo’n acht jaar geleden, is dit mijn eerste ‘letterlijke’ kennismaking met rood. Het moment van zeker weten ‘Ik blijf hier staan, al bloed ik hier dood’, ik hoor het me nog denken. Een besluit van en voor mezelf. En niet voor een ander. Rood, de kleur van dapper zijn en kom maar op. Van doorzettingsvermogen, risico’s nemen en volhouden op een praktische manier. Rood, de kleur die je nodig hebt als het gaat om het vormgeven van jouw basis, als je toe bent aan doen, zodat je eindelijk vertrouwen uitzendt.

Hoe zit het met jou en rood?
Ben jij het weglopen ook zat, maar heb je nog geen idee hoe je hierin op jezelf mag vertrouwen, zodat je dapper kunt zeggen ‘kom maar op’? Benieuwd hoe je het rood in jou geactiveerd krijgt? Book dan een colournostics sessie, het brengt nieuwe mogelijkheden en inzichten.