Voorbij het prikkeldraad

De opdracht van mijn schrijfcoach zet me vandaag op de fiets. Het weer is heerlijk. Ik fiets de route waarvan mijn verstand zegt: ‘ga lekker rechtdoor, langs de Oude IJssel.’ Maar halverwege vertelt mijn gevoel dat ik linksaf het bos in wil. Even later fiets ik rustig in de schaduw. Met de schrijfopdracht in mijn achterhoofd kom ik op een plek, enigszins verscholen in het bos. Een plek waarvan het prikkeldraad zich van de zandweg scheidt.

Dat prikkeldraad is er niet voor niets
Ik breng mijn fiets tot stilstand, pak mijn tas met schrijfmaterialen en denk nog even: ‘Zal ik wel of zal ik niet? Zal ik durven en gaan?’ Ik ga! Zo besluit ik resoluut. Maar net wanneer ik het prikkeldraad naar beneden duw…. is ze daar! En ze roept met luide stem: ‘Nee, nee Miranda, dat prikkeldraad is er niet voor niets. Dat doe je niet, dat hoort niet.’ Juist wanneer ik haar niet kan gebruiken, laat ze van zich horen. Dat stemmetje in mijn hoofd, gadverdamme.

Loskomen van gedachten
Eerder dit jaar volgde ik de ACT opleiding waarbij je een effectieve methode krijgt aangereikt waarin je leert de strijd tegen lastige emoties en gedachten anders vorm te geven doordat je er anders naar gaat kijken. ACT (Acceptance and Commitment Therapy) is een vorm van positieve psychologie waarbij het gaat over het verbeteren van vaardigheden in plaats van het bestrijden van klachten. Defusie is één van de belangrijke pijlers hierin. Het heeft als doel dat je loskomt van je gedachten, zodat deze je minder snel raken en uit balans brengen.

Een van de belangrijkste en krachtigste oefeningen, aldus de auteurs van #timetoact, is de oefening waarbij je jouw verstand van een naam voorziet. Je geeft het denken als het ware een aparte naam zodat je haar kunt aanspreken als ze weer opplopt. Waardoor je de gedachte die schuilt gaat achter dat stemmetje kunt toespreken en de kop in kunt drukken. Immers ben jij de gedachten niet.

‘Zo, zo, ben je daar weer Astrid. Meen je nou echt dat ik uitgerekend nu naar je luister? Maak je niet zo druk, het is maandag, schrijfdag voor mij’, hoor ik mezelf in gedachten zeggen. En zonder aarzeling stap ik over het prikkeldraad.

Buiten de regels van mijn opvoeding
Inmiddels weet ik dat menigeen zo’n stemmetje heeft. Eentje die je gedachten vult om je veilig te houden en te behoeden voor gevaar. Van huis uit heb ik vooral meegekregen dat ik moest doen zoals de meester dit vertelde. Luisteren naar degene die boven je stond. Doen zoals het hoort en hoe de (belangrijke) ander dit van je verwachtte.

Bruin
Buiten de lijntjes kleuren, buiten de regels van je opvoeding treden is hard werken. Zo spreek ik uit ervaring. Door de taal van kleur toe te voegen aan je mindset maak je een daadkrachtige verbinding tussen hoofd en hart, en verbindt het zich op diepere lagen. Voor mij speelt bruin een bepalende rol in dit alles, omdat:

• Het gaat over hard werken en standvastigheid
• Vasthouden aan oude patronen
• Alles volgens vaste regels en doen zoals het hoort
• En weinig ruimte voor spontaniteit
• Laat staan dat je wilt opvallen of buiten de band wilt springen… echt niet
• Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!

Voorbij het prikkeldraad ga ik schrijven
Voorbij het prikkeldraad doet de wind de rust ontwaren. Het knisperende gras en de blauwe lucht laten me verstillen, precies zo is de bedoeling van de opdracht. De rust om bij te tanken, te voelen wat het voelen vertelt. Het water voor me geeft weer dat het stilletjes tijd wordt om de stroming op gang te brengen, verscholen achter twee grote pollen van gras. Uiteen gewaaid alsof het symbolisch op iets wacht. Verscholen – leven – verlangen – stroming – rust.

Voorbij het prikkeldraad
ligt het verscholen leven
Niet goed genoeg bezien
Voelen amper gehoor gekregen

Voorbij het prikkeldraad
zijn jaren voorbij gevlogen
Verlangen te beleven
gezien onder eigen ogen

Voorbij het prikkeldraad
komt de stroming in alle rust op gang
daar waar durven, gaan en genieten nog steeds bestaan

Zullen we ontmoeten?
Wil te ontdekken wat ik voor jou kan betekenen? Bezoek mijn website, dan ontmoeten we elkaar daar.