Twee kleuren die mijn wereld veranderde, dankzij mijn dochter
Het is maandag. Volledig voorbereid stappen we om 7.15 de afdeling van het ziekenhuis binnen, precies op tijd en volgens plan. We worden naar de verloskamer gebracht, waar de deur achter ons sluit. Het lijkt de druk van 42 weken wachten mee te nemen de gang op. Gek hoe dit zo kan werken, het voelt alsof het verdriet van verloren zwangerschappen voor nu even niet meer lijkt te bestaan. De focus ligt op nu, vandaag, genesteld op die ene kamer.
De uren verdrijven
De uren verdrijven, en naast de stijgende weeën voelt het alsof er een ontspannen, haast plezierige sfeer heerst. Terwijl de late dienst arriveert, komt de buitenwereld langzaam binnen. Het schijnt te sneeuwen. En als onze dochter een paar uur later ter wereld komt, kun je enkel nog stapvoets rijden. Het is de winter van 2010. Vanaf 29 november zal Nederland zes weken onder een witte deken liggen.
Ooohhh nu wordt alles roze
Destijds was ik nog niet bekend met de taal van kleur. Maar wat een dag, nu twaalf jaar geleden.
Mijn dochter en ik mogen een nachtje blijven in het ziekenhuis. Ergens in de nacht schrik ik wakker, ik herinner het me nog goed, het was rond de klok van vier. En het enige dat mijn hoofd kan bedenken is: ‘oohh nu wordt alles roze.’ Mijn interne (en achteraf onlogische) calculatie had bedacht dat in ons gezin de kans op een meisje bijzonder klein zou zijn. Simpelweg, zo was mijn rekensom: in beide families was er duidelijk meer sprake van het blauwe patroon.
Haar naam
Stiekem hoopte ik wel op een meisje omdat er een mooie naam op haar zou wachten: Jinte.
Haar naam komt uit het boek De upside van down, waar een prachtige dreumes met rood haar de cover sierde.
Wit en roze
Met de komst van onze dochter, op 29 november 2010, hebben twee kleuren mijn wereld veranderd. Wit.. de kleur die fantastisch bij haar past omdat:
- ze zo in mogelijkheden denkt
- ‘ja maar’ bestaat niet
- oplossingen zijn er ten overvloede
- de wereld ligt open en is eindeloos
- ruimte en rust ervaren, ruimte creëren
En dan het roze, vanaf het eerste moment spiegelt ze me. Ze ontwikkelt zich al een meisje-meisje.
En ja, dat zachte roze, dat babyroze dat deed zeer. Pas jaren later ben ik gaan begrijpen wat de pijn en mijn weerstand op roze zó triggerde:
- Het zorgen voor een ander is vele malen makkelijker dan zorgen voor jezelf.
- De lat wat lager leggen? No-way; hoog was nooit hoog genoeg.
- Jezelf wegcijferen en niet centraal stellen. Stel je voor dat het over jou zou gaan; dat is echt niet wat je wil.
- Liever stoer zijn en niet je kwetsbare kant tonen.
- Ik ben geen watje, wat denk je wel niet… En mijn echte verdriet, dat zie je niet.
Ze is mijn ultieme spiegel, elk jaar en iedere dag. Geen andere dame heeft me zo het roze leren kennen en omarmen als zij. Zij met haar twaalf jaar.
Nee krijgt ze niet over haar lippen
In mijn praktijk zie ik ze vaker… de dames die geen notie willen nemen van roze. Vreselijk. Het zorgen voor een ander, dat is hun eerste natuur. Zichzelf wegcijferen omdat werk, thuis of je rol als mantelzorger veel van je vraagt herkent ze maar al te goed. En toch gaat ze door. Van het weekend – als er niets op de agenda staat – dan tankt ze wel bij. Zo denkt ze vandaag. Maar ze weet dat wanneer het over een paar dagen weer weekend is, ze de vraag ‘kun jij voor mij…?’ met een ja zal beantwoorden.
Begrijp me goed, ik weet dondersgoed waar ik het over heb. Ook in mijn woordenboek kwam een nee niet voor.
Ook ik heb mogen leren dat een nee tegen een ander
een ja is tegen jezelf.
Herken je jezelf hierin?
Herken jij jezelf in dit verhaal? Zou je wat beter je grenzen willen bewaken en weer voelen dat het om jou mag gaan? Dat je niet op alles een ja hoeft te zeggen. Dat juist een nee heel waardevol is. Als je dat wat beter onder de knie hebt, ontstaat er ruimte. Ruimte voor nieuwe mogelijkheden voor jou. Ben je nieuwsgierig wat ik voor jou hierin kan betekenen? Ik ontmoet je graag.