Ik twijfel: blijf ik of ga ik?
Sinds een klein jaar schrijf ik als blogger voor Blogzinnig. Het jaar loopt ten einde en wat ga ik nu doen. Ik twijfel, blijf ik of ga ik? Deze vraag loopt al een paar weken door mijn hoofd. Terwijl mijn interne criticus vervelende vragen aan mij blijft stellen:
- Wie leest jouw blogs nu eigenlijk?
- Krijg je wel eens een reactie terug…. Buiten je eigen familie- en vriendennetwerk?
- Hoeveel tijd kost je het maken van de blogs wel niet, én wat levert het je überhaupt op?
- Je doel om wekelijks te schrijven haal je niet eens!
- Dus de vraag should I stay or should I go, die kan ik wel voor je beantwoorden.
De criticus wint het! Zo merk ik. Ik ben eruit. Ik stop, zo heb ik bedacht.
Precies op het juiste moment
Totdat op maandag haar mail binnenkomt. De mail van mijn schrijfcoach Marije. Met de vraag of ik bij Blogzinnig blijf. Deze mail had ze me echt gisteren niet hoeven sturen. Maar nu vandaag is die precies op het juiste moment. Ik voel dat mijn hart een sprongetje maakt. In de snelheid waarmee ik de mail scan, lees ik maar een paar van haar zinnen: “Je hebt maar liefs 32 blogs gepubliceerd. Heel knap. En bedenk eens hoeveel mensen je hiermee inspireert, iets leert of bewust maakt. Wat een voldoening geeft dat hè? Je mag echt heel trots zijn op jezelf “
Mijn hart geeft antwoord
Mijn hoofd, en daarmee mijn interne criticus gaat op uit als ik haar vraag in gedachten herhaal. Het geeft ruimte zodat mijn hart antwoord kan geven: ik ga mijn lidmaatschap verlengen. Ter bevestiging lees ik een aantal appjes en reacties die ik krijg op mijn eerder geschreven blogs:
- Je schrijft zo lekker
- Je blogs lezen zo makkelijk weg
- Ik lees je blog over rouw, heel bijzonder en mooi omschreven
- Oef dit blog komt binnen, die had ik niet zien aankomen
- Heel herkenbaar wat je schrijft
Het schrijven maakt een weg vrij, de blogs die daardoor ontstaan werken heerlijk reflecterend op mijn eigen proces en daarmee zeker ook op dat van een ander. Ik blijf, daar is geen twijfel over mogelijk.
Prachtige ontwikkeling
Ik lees de mail verder: “En je hebt een prachtige ontwikkeling doorgemaakt. Het lijkt of het je steeds makkelijker afgaat, aan onderwerpen geen gebrek. Ook sla je altijd een leuk bruggetje naar kleur. Het is een genot om jouw blogs te lezen. Ga zo door!” Zo, hier krijgt de interne criticus geen ruimte meer van mij.
Een pittige tante
Mijn nieuwe jaarkleur wordt roze. En voor wie mijn blogs al langer leest, weet dat roze nogal een pittige tante kan zijn. In ieder geval een dame die voor de meeste leesvoer heeft gezorgd in het jaar dat ik nu lid ben bij Blogzinnig. Laat roze je inspireren:
- Ik stop nu met mijn patroon van verstoppen en verschuilen
- Wat ik leerde van mijn struikelkleur
- De boodschap van roze
- Dat maakt het verdriet wat dragelijker
- Dat knellende punt in mijn lijf
- Als de liefde voor een kleur verdwijnt
- Waar vind ik het ritme van maandag
- Twee kleuren die mijn wereld veranderde dankzij mijn dochter
Zet voet aan wal in kleurenland
Ben je nieuwsgierig hoe roze jouw ontwikkeling tot bloei kan brengen of herken je jezelf in al dat roze dat ik beschrijf? Vanaf januari heb ik weer ruimte voor een coachingstraject. Zet jij die stap? Voel je welkom en laten we contacten, want de kleurentaal is de mooiste taal die er bestaat. Het zet namelijk je hoofd wat vaker op uit en je hart beter op aan, zodat je kunt voelen waar jouw ‘ja’ mag komen te staan.