Solliciteren zonder enige kleurkennis
Daar zit ik. In een gebouw dat ik niet ken, maar waar ik vandaag wel heb te zijn. Een gebouw halverwege het land, terwijl de baan waarvoor ik solliciteer diep in de Achterhoek ligt. Op de planning staan drie opvolgende gesprekken voor één en dezelfde baan. Terwijl ik wacht zie ik hem binnenkomen. Ik ken hem niet, maar iets zegt me dat hij mijn gesprekspartner gaat worden. En gelijk plopt op: als dat zo is, dan komt het wel goed. Geen flauw idee waar dat vandaan komt, maar soms voel je dat gewoon.
Mijn hoofd zet de woorden in replay
Hij zou mijn tweede afspraak vullen. En ergens in dit gesprek hoor ik hem zeggen: “dan moeten we jou hebben.” Ik ben verbouwereerd; hoor ik dit nu goed? Mijn hoofd zet de woorden in replay. Hij zal mijn vertwijfeling hebben opgemerkt, want even later zegt hij die zin nogmaals. Schoorvoetend, niet gewend mezelf zo op een voetstuk te plaatsen, beaam ik zijn woorden met een bevestigend antwoord. Het gesprek verliet ik met vleugels, zo denk ik nu.
Ogenschijnlijk heeft hij haast
Terwijl ik in opwachting ben voor mijn finale afspraak van die dag, sprint er een jonge man de blank gelakte traptreden op. Zijn aktetas onder zijn arm geklemd. Zo eentje ergens uit de jaren 70, een fletse cognackleur met twee niet gesloten gespen. Hij neemt twee treden tegelijk, ogenschijnlijk heeft hij haast. Wonderlijk hoe het voorgaande gesprek is verlopen, hoe ik dit heb aangevoeld bij mijn binnenkomst alhier zo’n anderhalf uur daarvoor. Mijn vertwijfeling, maar eigenlijk ook mijn verbazing dat ik voorbij durf te gaan aan mijn eigen voorzichtigheid.
Het slotakkoord
Even later opent zich de deur naar het slotakkoord van die dag. Terwijl ik binnentreed, zijn mijn opengeslagen vleugels plotsklaps verdwenen. Daar zit hij, de man die ik even tevoren de trap op heb zien sprinten. Weg is de flow en prompt beland ik in een gesprek met het waarnemend hoofd. De probleemsituatie die hij me voorlegt is eigenlijk een doorsneesituatie. Waarop hij graag uiteraard het ideale antwoord hoort.
De muren komen op me af
Ik krijg het Spaans benauwd. Immers, elk antwoord dat ik geef ter oplossing wordt van tafel geveegd. Blijkbaar niet het ideale antwoord. Geen flow, weg sensatie die was opgebouwd tijdens het tweede gesprek. Ik voel de muren op me afkomen. Gevoelsmatig zit ik in een veel te kleine kamer. Mijn hoofd ratelt door in de zoektocht naar de beste oplossing op zijn voorgestelde probleemsituatie. Geen enkel antwoord voldoet, totdat hij hem zelf bedenkt.
Indigo en donkerblauw, een duistere combinatie
Bijzonder hoe ik me dit nu nog herinner. Ik zie me nog zitten in die ruimte. Nu, jaren later, weet ik dat dit mijn eerste kennismaking was met indigo en haar schaduwkant marineblauw. Marineblauw… de kleur van hard werken, grip krijgen en je in het nauw gedreven voelen. Waardoor je vaak krampachtig, veelal in gesproken taal, naar een uitweg zoekt. De kleur die naar je hoofd schiet als het zwaarder wordt en tegenzit. Terwijl indigo de kleur is van gelijk denken en voelen, je voorbij je verstand laat gaan. Die jou de inzichten geeft en toevertrouwt waar je vervolgens zonder weerstand vaak blind op durft te varen. Letterlijk een donkere combinatie deze twee.
Indigo
Beklemmend, bevrijdend
laat je niet
misleiden, vertrouw op je
vergezicht
Laten we op colourdate gaan
Wil jij beter voorbereid naar een sollicitatie- of ander gesprek gaan dan ik destijds? Laten we dan met behulp van mijn fast & forward traject ontdekken hoe het anders kan. Mail me via info@merkbaar-werkt.nl.
P.s. Mijn contract heb ik getekend: 14-2-1994 te Aalten.