Het middenstuk van hemel en aarde

Het is dinsdagavond. Dag twee van het retreat, waar ik deze week vijf dagen verblijf, zit erop. Blij toe. Een pittige dag! Opeens moet ik denken aan mijn aankomst gisteren hier in Zuid-Holland. Alvorens de retreat van start ging, bezocht ik nog even het strand. Terwijl mijn blik dwaalde over de ruimte van de zee trokken donkere wolken zich samen. Het gerommel, de donder en de bliksem kwamen dichterbij. Als dit de voorbode was van het retreat dan stond me nog heel wat te wachten. En dat dient zich dus vandaag al aan.

Kleur geven aan de jaren die achter me liggen
Terwijl de zon de hele dag schijnt verblijven we in de zeetoren in Hoek van Holland. Uitzicht op zee en schepen. De opdracht die mijn denken vult is terugblikken op een leven lang tot nu. Kleur geven aan de jaren die achter me liggen. Terwijl de werkvorm hiertoe eenvoudig is, razen de gedachten in mij. De heerlijke lunch en evenzo het uitzicht kunnen dit alles niet verlichten. Dus aan het einde van de dag loop ik met een zwaar hoofd de stalen trappen naar beneden af. Het voelt alsof mijn hoofd de meeste kilo’s draagt. Natuurlijk is dat niet zo. Maar ik heb me stevig vast te houden als de smalle treden mijn weg vinden naar beneden.

Nu de wind mijn tempo draagt
Mijn gehuurde fiets staat op me te wachten tegen het verweerde hek. Om me thuis te brengen bij B&B Zussen aan zee. Het geluk voor nu; de wind is mee. Ik kan mijn harde werken even op zachter zetten nu de wind mijn tempo draagt.

Even niets
Terwijl de avond zich aandient bezoek ik één van de strandtentjes hier in Ter Heijde aan zee. Door het mulle zand vinden mijn voeten haar weg naar Moments Beach. Precies dat! Een moment voor mezelf, even niets. Want hard werken waarin hartzaken zich laten raken, is het mijn volle hoofd die de wind wel kan verdragen.

De avondzon schijnt op mijn huid
Buiten op het terras, kruip ik heerlijk in de hoek van de bank, met uitzicht op zee. Mijn schoenen heb ik uitgeschopt en mijn blote voeten nestel ik op de bank. De avondzon schijnt op mijn huid terwijl de serveerster in lichte tred naar me toe komt lopen. Nog voordat ze vraagt wat ze voor mij kan doen, bemerk ik dat ik blij word van haar. Iets in haar uitstraling raakt mijn volle hoofd. Nog verzwaard van het harde werken van vandaag, waar hartzaken zich hebben laten raken.

Dan valt mijn oog op haar blouse
Ik geef aan dat ik graag een hapje wil eten. In een licht verende tred loopt ze terug om de kaart te halen. Ik zoek naar hetgeen mijn volle hoofd raakt. En dan valt mijn oog op haar blouse. Niet persé wit en ook niet bruin. Beige dus. Voorzien van een frivool klein zachtroze bloemetje. Haar rustige stem, haar ogen kijkend door een goudkleurige bril wekken de indruk dat ze alle tijd heeft. Dat haar werk haar niet drijft. Nee, deze dame met de klank van ontspanning in haar stem brengt mijn volle hoofd gelijk tot stiller staan. Ze laat me achter om in alle rust de kaart te bewonderen.

Ik kom volkomen tot rust
Ondertussen googel ik het één en ander waaruit de kaart mij zou kunnen laten kiezen. Als ze terugkomt vertel ik haar deze overbodige informatie. Alsof dit ertoe doet. Maar zonder oordeel luistert ze en neemt ze op wat ik graag hebben wil. “Helemaal prima” hoor ik haar zeggen. In dezelfde tred loopt ze weer terug. Haar totale communicatie brengt me volledig tot rust. De zwaarte van mijn hoofd zakt inmiddels al wat naar beneden. Net wat ik nodig heb.

Beige, de kleur die hangt tussen wit en bruin:

• die je hoofd lichter maakt
• je met de voeten op de grond houdt
• gewoon omdat beige nu eenmaal het middenstuk is van hemel en aarde
• en simpel zorgt voor de samenkomst hiervan
• die tijd maakt om ruimte te scheppen
• om thuis te komen bij jezelf
• en die je op een nuchtere manier een ontspannen gevoel geeft

Mijn bestelling smaakt me overheerlijk. Wat een rust hier aan het strand. Tijd om ruimte te maken voor het leven en het leven de ruimte geven zoals mijn kleurcoach had aangekondigd in haar beschrijving over dit retreat.

Omdat het wat zoeter mag
Zo verstrijkt de tijd, begint de zon al wat te zakken en dek ik me toe met een warme sjaal. Een tijdje later is ze daar weer, mijn beigebruin, met de vraag of ik genoeg heb gehad of niet iets anders wens. Ik lust inderdaad nog wel iets, gewoon omdat het wat zoeter mag. Dus beloof ik mezelf een dessert: carrot cake. Inclusief cappuccino. Afsluiten in kleur….eerlijk dat beige! Dank je wel serveerster Moments Beach.

Beige
rust, ruimte
lichter leven brengt
lucht voor een nieuw
gegeven

Merkbaar Werkt
Mag er een ander licht schijnen op pittige vragen of verlangens waar jij al een tijd naar uitkijkt? Kun je hierin wel wat meer rust en ruimte gebruiken voor jezelf? Laten we elkaar ontmoeten, een cappuccino is zo gezet. Contacten kan via info@merkbaar-werkt.nl.