Dat maakt het verdriet wat dragelijker

Het is zondagmorgen, de klok heeft nog geen acht uur geslagen als ik mijn hardloopronde start in het bos. Heerlijk rustig en geen kip te bekennen. De afgelopen dagen glijden langs in mijn gedachten en ik denk aan vrijdagmiddag. Het moment dat ik nog even snel mijn weekendboodschappen in huis haalde. Na het afrekenen botste mijn boodschappenwagen bijna tegen de dame voor me. “Nou ja zeg, zo zie ik je in jaren niet en zo kom ik je in korte tijd twee maal tegen. Dat kan geen toeval zijn.” Mijn yogajuf van weleer, ik leerde haar kennen tijdens onze eerste zwangerschap. Echt een aanrader, maar dat ter zijde. Ons gesprek van vrijdag bevestigde nog steeds dat ik haar een heerlijk mens vind met fijne humor.

Weer een miskraam
Terwijl mijn voeten de meters in snelheid maken, ik met mijn blik op niets vooruitgang boek, belanden mijn gedachten bij die yoga-avond in november 2009. Ergens in de weken ervoor had zich weer een miskraam voltrokken. Wederom een lijf dat niet deed wat het behoorde te doen. ‘Nee niet voor de tweede keer al die toeters en bellen’ was een repeterende zin in mijn hoofd. Mijn lijf stond op even helemaal niets, op uit en niet voelen, het falen deed al zeer genoeg.

Mijn tranen stroomden stil en zacht
En zo lag ik een paar weken na de curettage op de yogamat. Vermoeid, lamgeslagen en vooral in disbalans. De muziek in de afronding van de laatste yogaoefening raakte. Ik kon niet anders dan mijn verdriet, dat uit mijn tenen leek te komen, naar boven laten stromen. Het mocht haar ruimte krijgen op die yogamat. Vanuit een bepaalde schaamte probeerde ik me in te houden, mijn tranen stroomden stil en zacht. Totdat ik haar hand voelde op mijn been, ze me toedekte met een extra deken en me hiermee als het ware warmte wenste in dit stille verdriet.

Roze… de kleur van
Nu mijn meters zich in de tijd vullen hier in het bos, waar niemand mijn nieuwe tranen ziet, realiseer ik me zonder het zeker te weten dat ze me heeft toegedekt met een roze deken. Roze… de kleur:

• Die je troost biedt als je fysiek lamgeslagen bent
• Die je wens voor een nieuw begin met liefde omarmt en toedekt
• Die je angst en zorgen wat zachter maakt
• Omdat je jouw kwetsbaarheid durft te tonen
• En je dichterbij je tranen mag komen
• Waardoor je de liefde weer durft toe te laten
• En je vertrouwen in je lijf weer wat mag toenemen

Een beetje meer roze
Weet dat als je geen woorden kunt vinden om troost te bieden een gebaar net zoveel waarde brengt.
Gun een ander de spiegel naar een beetje meer roze. Meer zachtheid, liefde en de lat wat lager zodat je durft toe te laten wat je het hardste nodig hebt… dat maakt het verdriet wat dragelijker.

Heb jij een vraag?
Zou je meer willen weten hoe kleur je troost kan bieden, je houvast hierin kunt ervaren? Of heb je een andere vraag waar je een kleurrijk antwoord op wenst? Laten we contacten, ik ben er voor je.