Bij de tandarts hoeft het niet over mij te gaan
Het is weer zover, we zijn een half jaar verder en de afspraak met de tandarts dient zich weer aan. Niet mijn favoriete afspraak moet ik eerlijk zeggen. Maar als ik binnenkom bij de tandarts stelt ze me de vraag: “hoe is het?” Waarop mijn hoofd denkt: alsof ik jou ga vertellen hoe het is. Dus mijn korte antwoord luidt: “Fantastisch.” Ja, dit is het meest passende antwoord. In ieder geval een antwoord waar geen vervolgvraag op hoeft te komen.
Mijn tandarts van vroeger
Ik denk dan altijd aan mijn tandarts van vroeger, toen ik een jaar of veertien, vijftien was. Liggend in de behandelstoel, kijkend naar het systeemplafond dat was voorzien van allerlei gaatjes. Mijn blik gericht op de uitgescheurde poster van een Jan van Haasteren puzzel. Drukker kon het plafond niet zijn. Waarschijnlijk met als doel om je af te leiden als het even tegen zat.
Geen goede herinneringen
Die tandarts had een bril met grote jampotglazen, groot en vierkant. Van die brillenglazen waarin mijn hele gebit en iedere handeling in weerspiegeld werd. De manier waarop hij iedere keer mijn gebit nastormde met allerlei apparaten… Nee, daar heb ik geen goede herinneringen aan. Na elke handeling zei hij: “Het duurt maar even.” En daar begon hij weer: “iiieeeee, ieeeehhhhh, hhhhhiiiieee” totdat het stopte. Eindelijk kon mijn hartslag dan dalen en durfde ik weer vanuit mijn buik adem te halen. In de veronderstelling dat nu eindelijk klaar was. Maar nee hoor, daar ging hij nog een keer. De angst voor de tandarts is daar toch echt wel geboren.
De juf en het kleine meisje
Dus als mijn huidige tandarts vraagt ‘hoe is het?’ dan krijgt ze van mij het kortste antwoord, waarop ik geen nieuwe vraag wil hebben. Dus het gaat het fantastisch met me! Vervolgens lig ik bij haar in de stoel en controleert ze mijn gebit. Het voelt alsof de juf tegen het kleine meisje zegt: “nee, je hoeft niet bang te zijn, we zijn zo klaar want je hebt het netjes gedaan hoor. Het is amper bloedend tandvlees. Ik kijk het nog even na, het stelt niets voor.“
Ben je naar de kapper geweest?
Oohh vreselijk! Herinneringen die 35 jaar teruggaan in de tijd drijven omhoog. Inmiddels lig ik niet meer met een pittige hartslag in de stoel. Maar om de pijn te verlichten, van het leed van destijds, moet ik altijd denken aan mijn tandarts uit de tussenliggende periode. Ik hoor hem nog de vraag stellen als ik binnenkom: “Goh, ben je naar de kapper geweest?“ (Alsof ik iedere zes á acht weken bij de tandarts in de stoel lig…) Het is zo’n relativerende en helpende vraag. Ik voel me zo welkom, op mijn gemak gesteld en vooral gezien in mijn ‘angst’ voor de tandarts. Nee, bij deze tandarts had ik geen verhoogde hartslag.
Netjes zeg ik ja
Maar nu het half jaar voorbij is, hoop ik net als alle andere keren dat er niets aan de hand is en ik geen vervolgafspraak nodig heb. Ik heb altijd het gevoel dat ik het niet goed doe. Dat het altijd beter kan. En natuurlijk zeg ik op alle vragen netjes’ ja’. “Flos je elke dag?” Ja, nou ja elke dag, toch zeker een paar keer in de week. Opgelucht haal ik adem als blijkt dat er niets aan de hand is. En voor ik er erg in heb, duwt ze me een spiegel in de hand. Wat blijkt, ze heeft nog een aantal tips voor me. En ik mag kijken hoe ze het voordoet, zodat ik het thuis nog beter kan doen.
Mijn gele irritatie
Inwendig voel ik mijn irritatie omhoog borrelen, hhhggiiieee. Het is net als de ontbrekende kleur in mijn kledingkast: ik heb er nog geen zin in, ik ben er nog niet aan toe. En met dat ze me betuttelend instructies geeft, bedenkt mijn hoofd welke kleur ik de laatste tijd niet meer gedragen heb: geel. Stiekem moet ik lachen, want geel is de kleur die staat voor ik en niemand anders. Gewoon ik en het middelpunt. Juist omdat ik focus heb. En mijn eigen besluiten durf te nemen. Nou van dat ontbreekt alles, zo bedenk ik me in deze tandartsstoel. Als het om geel en mijn tandarts gaat, is er gewoon geen combinatie. Het liefste duik ik gelijk weg. Nee, bij de tandarts hoeft het niet over mij te gaan. Ook iets wat typerend is voor de kleur geel.
Mijn doel
Zo neem ik me voor dat ik de volgende keer geel draag als ik naar de tandarts ga. Ik noteer mijn zojuist genomen besluit in mijn agenda bij de volgende tandartsafspraak. Zo dat staat. Ook zo lekker geel.
Welke kleur is er uit jouw kledingkast gewandeld het laatste half jaar?
Heb je enig idee? Ik nodig je graag uit om je garderobe eens vanuit deze kijk te bewonderen. Laat je het me weten, ik vertel je graag wat dit betekent en welke invloed dit kan hebben in je dagelijkse leven. Een eerste kennismaking is altijd gratis. Contact me via info@merkbaar-werkt.nl.