Als de liefde voor een kleur verdwijnt

Op onze laatste vakantiedag ben ik vroeg wakker. Dat geeft ruimte om één van de blogs te lezen van mijn medebloggers, Ingrid Wunnekink. Ze schrijft net als ik wekelijks voor Blogzinnig. Ingrid heeft een lingeriezaak in de Bommelerwaard, maar haar roots liggen in de Achterhoek. Dat is onze tweede gemeenschappelijke deler.

Terwijl de hotellift naar beneden zoeft, mijn spiegelbeeld wordt gereflecteerd, denk ik aan haar blog Mijn puberdochter moet alweer een nieuwe beha. Mijn gedachten gaan terug naar zo’n 35 jaar geleden. Met een zus die ruim 10 jaar ouder is en een moeder zonder rijbewijs, togen we naar de grote stad op de dag dat mijn zus vrij was van haar werk in de zorg. Het was een donderdag, ik herinner het me nog goed. Het was blijkbaar het spijbelen waard.

Ik wil hier niet zijn
De lingeriezaak zit op de hoek van het plein. Ik zie mezelf nog staan, links achterin de winkel. Een rij met pashokjes naast elkaar. Lange olijfgroene velours gordijnen sluiten de ruimte van iedere kleedkamer. Onwennig loop ik in de winkel en hoor de verkoopster vragen of ze wat kan betekenen. Het liefst wil ik hier niet zijn, dus ben ik niet degene die haar antwoord geeft.

Haar koude handen rond mijn borsten
Even later word ik met een paar behaatjes het pashokje in gebonjourd. ‘Gelukkig’, denk ik, ‘even achter dat gesloten gordijn, tijd om op adem te komen.’ Ik schrik op uit mijn gedachten als ik de stalen ringen van de gordijnen plotseling en onaangekondigd opzij hoor schuiven. En voordat ik er erg in heb grijpen haar koude handen rond mijn borsten met als doel om het kledingstuk nog beter tot haar recht te laten komen. Vreselijk… wat een ervaring, het enige wat ik wil, is weg hier. Beschaamd en het liefst vluchtend uit deze winkel wordt uitgerekend deze beha gekocht; een lichtroze.

Weerstand voor roze
Pas nu de lift naar beneden suist, realiseer ik me hoe toen in die winkel mijn weerstand voor roze is geboren. De colournostics methode, waar ik mee werk, beschrijft in één zin het probleem waar ik destijds in de winkel tegenaan liep: schuldig, machteloos voelen als het gedrag van anderen onvolwassen, egocentrisch of ongepast is.

Als de liefde voor roze verdwijnt
Als de liefde voor een kleur verdwijnt dan ontstaat er een begin van een verhaal van pijnlijke stukken. Wanneer het om roze gaat, zien we vooral: 

• Dat je je gekwetst voelt, door een pijnlijke ervaring in je (vroege) jeugd
• Waardoor je nog harder bent geworden voor jezelf
• Je de lat nog hoger bent gaan leggen
• Je jouw vrouwelijkheid in de ‘ijskast’ bent gaan zetten
• En dat liever – en daardoor zachter en milder voor jezelf zijn – niet aan de orde is

Ik zie het vaak bij de prachtige vrouwen die ik coach in mijn praktijk. Zij die altijd voor een ander klaarstaan en voorbij gaan aan zichzelf. Door het harde werken wat ze doen is door de jaren heen de lat hoog komen te liggen, is dit hun houvast geworden in het leven. Maar ze zijn onderweg vergeten wie ze zelf willen zijn.

Laten we in de wereld van kleur stappen
Sta jij op zo’n punt dat je dit al een tijd ervaart en zou jij het zó graag anders willen? Laten we in de wereld van kleur stappen. Eén colournostics sessie laat nieuw licht schijnen op het verlangen dat eronder schuilt.

P.s. Nu ik het blog van Ingrid nogmaals lees, is mijn besluit geboren. Deze zomer gaan mijn dochter en ik niet een dagje naar de Efteling, maar naar Zaltbommel, naar Love-li lingerie. Ik gun mijn dochter een fijne ervaring in welke kleur dan ook. Het is namelijk zo pijnlijk als roze uit je leven verdwijnt.