Modder maakt het zwaar

Het is zondagmorgen, de klok heeft net acht uur geslagen wanneer ik met dit regenachtige weer het bos inloop. Met als doel: hardlopen. De regendruppels vallen stevig naar beneden, maar dat deert me niet.

Blubberige zandpaden
Als ik even later mijn looppas omzet naar hardlopen, merk ik pas hoeveel water de zandpaden vullen. Ik voel de modder langs mijn zolen glijden als ik de plassen passeer. Gelijk moet ik denken aan hetgeen mijn kleurjuf Anne-Lies Smal me leerde over modder, en dus over bruin. “Soms is het tijd om de modder van je schoenen te lopen…” haar woorden. Maar daarover later meer.

De bodem waarop ik ren is blubberig, glibberig en her en der versperren plassen water de weg. De zijkanten van het pad voelen aan als een glijbaan als ik een poging waag het natte gebeuren te ontwijken. Toch mag het mag de pret niet drukken.

Overdosis bruin
De drassige bodem, het zuigende water waarin mijn schoenen verzinken, maakt alles nog zwaarder. Zo gaat dat met modder, het maakt alles gewoon een stuk zwaarder, moeizamer en lastiger. En mijn pas versnellen is echt geen optie. Dat is wat modder kan doen als je er geen plezier aan beleeft, als alles te veel is. Modder is in dit geval net als de kleur bruin. Begrijp me goed, bruin in de zin van te zwaar, te veel, een overdosis. En als bruin er te veel is en op ’te vaak’ staat, dan heb je het gevoel dat iets of iemand je vastzet of vasthoudt op een plek waar je eigenlijk al een tijd niet meer wilt zijn. Je staat vast en kunt geen kant op. Het gevoel niet meer verder te kunnen, dat je leven te zwaar is of steeds zwaarder wordt.

Ik kan niet versnellen
Maar nu ik mijn tred niet kan versnellen omdat ik merk dat het echt zwaarder gaat op deze blubberige bodem, voel ik het water in mijn schoenen rijzen. Het soppige geluid die mijn voetstappen maken zijn haast meditatief en verstillend. Het helpt me om nog meer naar binnen te keren en te voelen waar de modder zich intern bevindt. Ondertussen vervolg ik mijn spoor tussen de plassen water, blubber en drek.

Vast in patronen en structuren
Hoe zwaar kan het zijn als je volop in de modder loopt en je geen kans ziet om de (spreekwoordelijke) modder eraf te lopen? De overdosis van bruin zet je vast in je lijf, in je patronen en structuren. Geen ruimte zien of ervaren, terwijl je verlangen ernaar alleen maar groter wordt. Dan is het tijd dat je het wat lichter gaat maken, dat je jouw (onbewuste) patronen gaat doorbreken om nieuwe wegen te bewandelen.

Kun je daar wel wat ondersteuning bij gebruiken?
Voel je welkom om contact op te nemen, dan kijken we samen op een ongedwongen manier, in een tempo dat bij jou past, naar de mogelijkheden die jou weer (in)zicht en overzicht bieden op jouw vraagstukken van het leven.