De geboorte van mijn allergie
“Miranda, waar ben jij allergisch voor?” In de context van ons gesprek geen vreemde vraag, en toch moet ik nadenken. Ik laat de vraag nogmaals de revue passeren met de wetenschap dat ze eigenlijk wil weten waar mijn nekharen van overeind gaan staan.
Bruin en geel
Als ik een paar uur later in het bos loop, overdenk ik nog eens mijn dag. Mijn voeten stappen stevig door, wanneer ik opeens het verband ontwaar, op die ene vraag: ‘wat is jouw allergie?’ Het beeld dat op popt wordt gevuld met twee kleuren: bruin en geel.
Zijn communicatiestijl
In razend tempo, nog sneller dan mijn voeten de meters maken, wordt mij helder waar mijn allergie zit dankzij de flashback van het schoolgesprek de avond ervoor. Het is niet de eerste keer dat we deze leraar spraken, dus ik ben gewend aan zijn stijl van communiceren. En toch wist hij me ook nu weer te verassen. Hij nodigde ons uit om binnen te komen. Ondertussen keek hij met een glimlach naar de klok en hoorde ik hem zeggen: “Dat heb ik toch maar goed gedaan, ik loop voor op het tijdschema.” Mijn tenen trokken krom in mijn schoenen, ten teken dat mijn lijf iets signaleerde dat voor ergernis zorgde.
Het antwoord druppelt mijn gedachten binnen
En zo opent zich het gesprek waarbij ik me afvroeg hoe het met onze jongste ging. Voorbereid op wat zou komen, rechtte ik mijn rug tegen de leuning van de stoel, zette ik mijn voeten stevig op de grond en blies ik, hopelijk onhoorbaar, mijn adem uit. Terwijl het antwoord op mijn vraag langzaam mijn gedachten binnendruppelde, constateerde ik tot mijn verbazing dat hij vooral de negatieve kanten bevestigde.
Dát is mijn allergie!
Bam, daar zat hij, mijn grootste ergernis! Mijn krom getrokken tenen van even ervoor waren de aankondiging naar dit moment: de geboorte van mijn allergie. Dat is het dus! Aftrappen met wat niet werkt, dat uitvergroten zodat het lijkt alsof het probleem vele malen groter is. Het doet mijn nekharen rijzen terwijl ik tegelijkertijd weet dat het mijn nekharen zijn. Met name gevoed, zo realiseer ik me terwijl ik in het bos loop, door die ene zin die ik vroeger regelmatig te horen kreeg: “je moet doen wat de meester zegt.”
De negatieve kant van bruin
Als een weergalmende echo triggert deze zin de negatieve kant van bruin in mij, omdat dit gaat over:
- doen wat er is afgesproken
- afmaken waar je mee bezig bent
- tegenspraak niet pas wordt geduld als het klaar is
- de plek waar weinig ruimte zit, omdat alles op voorhand reeds is vastgelegd
Geel kleurt mijn verlangen
Maar dat is niet het enige dat werd weerspiegeld tijdens dit gesprek. Het geel dat op popte wil namelijk onbewust iets vertellen over mijn verlangen. Geel, de kleur die je alle ruimte geeft omdat:
- het jou op het podium zet
- jij dus in de schijnwerpers staat, waardoor je zelfvertrouwen wordt gevoed
- het je grootser maakt (in plaats van klein, zoals je dat gewend bent van vroeger)
- het jou eraan herinnert dat je altijd kunt kiezen voor de optie die leidt naar het licht
Je moet eruit halen wat erin zit
Nu ik dit zo schrijf, ik het beeld van bruin en geel noteer, realiseer ik me de waarde van dit gesprek. Soms moet je eruit halen wat erin zit, en dat is voor mij precies genoeg.
Welke kleur vormt jouw allergie?
Ben jij benieuwd welke kleur(en) de basis vormen van jouw allergie? En wil je hier eens over van gedachten wisselen zodat het je inzicht geeft op de patronen die jij in stand houdt? Laten we dan contacten Contact opnemen – Merkbaar Werkt (merkbaar-werkt.nl).