De kleur van haar overtuigingen

Het is vrijdagmorgen als Liza bij mij aanschuift. Haar zoektocht naar tijd voor zichzelf en haar verlangen naar meer rust en overzicht mondden uit in een traject op maat waarvan nu de tweede afspraak is. Liza praat mij bij over de tussenliggende tijd; het effect van de talentenopstelling, in de eerste sessie, heeft haar meer regie opgeleverd. Ze beweegt niet meer voortdurend mee op het beroep dat een ander op haar doet.

“Ik ben er even niet”
Haar mantra, ontstaan tijdens die opstelling – “ik ben er even niet” – blijkt zeer krachtige en helpend te zijn voor haar. Liza heeft nu namelijk meer grip op haar agenda, haar eigen tijd en weet beter haar grenzen te stellen en te bewaken. Die simpele zin – “ik ben er even niet” – handgeschreven op een kaartje zendt dusdanige informatie uit dat kiezen voor haarzelf geen moeite meer kost.

De stilte kondigt de maar aan
Liza praat er enthousiast over; de rust die ze beter voelt en de focus die daardoor is ontstaan, doen haar goed. En toch kondigt de klank van haar stem en de opvolgende stilte de maar aan. De maar die de blokkade vormt en haar gevoel versterkt dat haar nog wat in de weg staat. Het zijn de overtuigingen van de ander. De stemmen van die mensen die al jaren met haar optrekken en waarvan ze weet dat deze haar belemmeren in haar eigen ontwikkeling. Terwijl Liza praat, ontstaat als vanzelf haar belangrijkste vraag van vandaag: “Miranda, hoe kan ik met een andere blik naar mezelf kijken?”

Welk poppetje kijkt je aan?
Mijn oog valt op het ronde draaiplateau midden op tafel. Voorzien van allerlei dezelfde poppetjes in diverse kleuren. Ik nodig Liza uit om het plateau in beweging te brengen en het poppetje te kiezen die haar aankijkt wanneer de beweging tot stilstand is gekomen. “Dat is gek” zegt Liza, wanneer het plateau stil komt te staan, “alleen geel kijkt me aan.” Ze pakt geel in haar handen en ze vertelt dat ze als kind veel geel droeg. En hoe geel de laatste tijd weer de boventoon voert. Wanneer ze geel op tafel zet, kijkt Liza me vragend aan: “en nu?”

Het contrast is zo groot
“Je mag een kleur kiezen die symbool staat voor de overtuigingen, de stemmen van degenen die je al lang kent” antwoord ik. Ze kiest zwart en zet dit poppetje naast het gele poppetje voor haar. Niet alleen in woorden, maar ook in non-verbale communicatie verandert de energie op tafel. “Miranda, het contrast is zo groot, het voelt niet goed nu geel en zwart zo dicht bij elkaar staan.”
“Staat zwart wel goed?” vraag ik aan Liza. Ze schuift zwart weg en nog steeds is daar die voelbare weerstand. 

De diepte in met het Kleurmerkdeck
Om een laag dieper te gaan, leg ik de sippe zwarte kaart uit het Kleurmerkdeck op tafel. Liza kijkt ernaar, en als vanzelf rollen de gedachten over haar lippen. Zwart die symbool staat voor al die overtuigingen, de kleur die er altijd wat van vond, die keihard was. En die vooral vond dat het nooit goed genoeg was. Nu Liza woorden geeft aan het verhaal van zwart wordt er een ruimte op gang gebracht. Ruimte om symbolisch zwart op een andere plek te zetten. Door deze beweging te maken, zet ze de overtuigingen op een plaats waar ze horen te staan, niet meer dichtbij haar. Ik nodig haar uit om de ruimte tussen geel en zwart te vullen met hetgeen geel nodig heeft.

Wat gun je geel? 
Ze kijkt naar het draaiplateau, houdt het vast, zet het neer, weegt en kiest wat ze nodig heeft.

• Oranje zet ze er als vanzelfsprekend naast ‘zodat ze weer durft te sprankelen’, dat zijn haar eigen woorden. Oranje die de moed in haar aanwakkert zodat ze weer kan gaan genieten en plezier durft te voelen.
• Aan de andere zijde komt lichtblauw te staan, die haar in stilte woorden laat vinden als voeding voor haar verlangen.
• En dan kiest ze magenta, die zet ze in één keer zonder twijfel achter haar als een soort van barrière tussen zichzelf en zwart. Ze zegt daadkrachtig: “deze zorgt voor mij.”

Waar mag zwart staan?
Tot slot vraag ik haar waar zwart mag staan nu ze zich omringd weet met al die versterkende kleuren. Zwart gaat terug naar waar het hoort. De stilte die valt laat haar ademhaling zakken en maakt ruimte om de beweging te voelen die deze opstelling haar nu al brengt. We praten nog na en ze gaat naar huis met een opdracht, passend bij dat wat het proces nodig heeft. 

Een doorbraaksessie kan je veel brengen
Een dag later appt Liza mij: “wat heeft het me al veel gebracht.” Soms heb je een zetje nodig, iemand die met je meekijkt en een traject op maat biedt. Heb jij behoefte aan meer tijd voor jezelf, weet je dit nog niet goed genoeg te organiseren omdat je steeds vastloopt in oude en/of pijnlijke stukken? Weet dat een doorbraaksessie je veel kan brengen. Voel je vrij om me te contacten. En waar nodig, denk ik graag met je mee in een traject op maat.